Podniesienie dna zatoki szczękowej to istotny zabieg chirurgiczny, który umożliwia wszczepienie implantów zębowych w przypadku zbyt niskiego położenia zatoki. Jak przebiega ta procedura i jakimi metodami się ją wykonuje? Odpowiedzi znajdują się w naszym artykule.
Kiedy wykonuje się podniesienie dna zatoki szczękowej?
Podniesienie dna zatoki szczękowej, zwane również sinus lift, to zabieg chirurgiczny mający na celu zwiększenie ilości kości w górnej szczęce przed wszczepieniem implantów zębowych. Zabieg ten wykonuje się w przypadku zbyt niskiego położenia dna zatoki szczękowej, co uniemożliwia prawidłowe zainstalowanie implantów. Podniesienie dna zatoki pozwala w kontrolowany sposób wytworzyć nową kość, przygotowując pacjenta do leczenia implantologicznego.
Wskazania do podniesienia dna zatoki szczękowej
Podniesienie dna zatoki szczękowej jest zabiegiem przedimplantacyjnym, wykonywanym w przypadku znacznego zaniku kości wyrostka zębodołowego szczęki w okolicy zębów trzonowych i przedtrzonowych. Zanik kości może być spowodowany długotrwałym brakiem uzębienia, chorobami przyzębia lub urazami. Tego rodzaju procedura jest konieczna, gdy odległość między dnem zatoki szczękowej a wyrostkiem zębodołowym jest mniejsza niż 7 mm, co uniemożliwia wszczepienie implantu o odpowiedniej długości.
Metody podniesienia dna zatoki szczękowej
Istnieją dwa rodzaje podniesienia dna zatoki szczękowej, różniące się metodą realizacji:
- metoda otwarta – bardziej inwazyjna, polega na wykonaniu niewielkiego otworu w bocznej części zatoki szczękowej. Chirurg wprowadza przez nie materiał kościozastępczy, a następnie zasklepia ubytek w tkankach specjalną membraną;
- metoda zamknięta – mniej inwazyjna, jednakże pozwala podnieść dno zatoki szczękowej o maksymalnie 2-3 milimetry, co w pewnych przypadkach nie wystarczy. Zamiast wykonywać osobne otwory w bocznej ścianie, chirurg wykorzystuje kanały wykonane do umieszczenia implantów i przez nie wprowadza materiał kościozastępczy.
Przebieg zabiegu podniesienia dna zatoki szczękowej
Zabieg podniesienia dna zatoki szczękowej przeprowadza się w warunkach sali operacyjnej, w znieczuleniu miejscowym. Procedura rozpoczyna się od nacięcia dziąsła i odpreparowania płata śluzówkowo-okostnowego, odsłaniając boczną ścianę zatoki szczękowej. Następnie chirurg delikatnie odrywa błonę śluzową wyścielającą zatokę od dna zatoki, tworząc przestrzeń, która zostanie wypełniona biomateriałem.
Materiały kościozastępcze stosowane do podniesienia dna miewają różne pochodzenie – mogą być pobrane z kości pacjenta z innego miejsca, pochodzić ze zwierzęcych kości lub być syntetyczne. Chirurg wybiera odpowiedni materiał w zależności od indywidualnych potrzeb pacjenta i własnego doświadczenia. Materiał ten jest delikatnie umieszczany pomiędzy dnem zatoki a uniesioną błoną śluzową, wypełniając powstałą przestrzeń.
Na koniec operowane miejsce jest przykrywane śluzówką oraz membraną zaporową, która chroni materiał kościozastępczy przed kontaktem z tkankami miękkimi. Rany są zszywane, a pacjent otrzymuje leki przeciwbólowe i antybiotykoterapię. Zabieg trwa zwykle od 1 do 2 godzin.
Gojenie ran po podniesieniu dna zatoki szczękowej
Ponieważ podniesienie dna zatoki szczękowej jest zabiegiem inwazyjnym, gojenie wymaga około 6 miesięcy. Proces ten zależy od indywidualnych uwarunkowań zdrowotnych pacjenta, takich jak schorzenia ogólnoustrojowe, grubość kości czy wiek.
Możliwe powikłania po podniesieniu dna zatoki szczękowej
Powikłania po zabiegu podniesienia dna zatoki szczękowej zdarzają się rzadko, ale mogą obejmować krwawienie, infekcję rany, perforację błony śluzowej zatoki, przemieszczenie materiału kostnego do światła zatoki lub zapalenie zatoki szczękowej. Ryzyko powikłań jest większe u pacjentów obciążonych chorobami ogólnoustrojowymi, palących tytoń i w podeszłym wieku.
Podniesienie dna zatoki szczękowej jest zabiegiem umożliwiającym implantację zębów u pacjentów z zaawansowanym zanikiem kości wyrostka zębodołowego szczęki. Efektem zabiegu jest odtworzenie prawidłowych warunków kostnych dla wszczepienia implantów i odbudowy protetycznej braków zębowych.
